صبر كن اندكي تامل كن وبا من باش خسته ام خسته ام از بحث ها وجدل هاي روزانه

از انچه به خيال خويش نامش را زندگي گذاشته ايم

 هر روز و هر لحظه به خيال خويش نامش را زندگي گذاشته ايم

 وهر روز و هر لحظه با يكي به دو كردن هاي كودكانه زندگي را بر خود تار كرده ايم

 نميدانم شايد ريشه تمام اين ها يا از عشق كور است

                              و يا عدم اعتماد كه بر با هم بودن  ما سايه انداخته

                                               سايه اي سنگين و ماندگار

                                                                                       سايه اي خاكستري

اگر گل هاي زيباي مهربان ميدانستند كه دلم چگونه مجروح است

از رايحه زيباي خود مرهمي بر زخم من ميگذاشتند

واگر بلبلان اگاه بودند كه من چقذر غمگين و بيمارم

براي تسكين دردم نغمه هاي نشاط انگيز سر ميدادند

و گار بر فراز اسمان ستارگان طلايي از درد من خبر داشتند

فرود مي امدند ومرا دل داري ميدادند

افسوس كه هيچ يك از اينان درد مرا نميداند

تنها او از ان خبر دارد

همان كه دلم دردمند اوست

با من از صداي زخمي بلبل از ناله ي سرد برگ هاي پاييز بگو

ميخواهم سوار بر ابرها اسمان قلبت را بشكافم

با من بيا تا با قايق كاغذي از جويبار زندگي گذر كنيم

بيا با هم بگرييم بيا با هم بخنديم من و تو همصداي بهاريم

شكوه از درد شلاق روزگار مكن دستان ما روزي به خورشيد ميرسد

زندگي ما ادم ها مثل دو خط موازي است

               شايد مثل خطوط ريل قطار

                         كه اگر چه تا ابديت به موازات هم پيش ميروند

ولي در يك نگاه ما در ان دور دست ها به هم ميرسند

               ما اينگونه ميبينيم و ميپنداريم

                         ولي واقعيت چيز ديگري است

رسيدن و نرسيدن يك احساس دروني است

              كه تقدير ادم برايش مقدر ميسازد

                          و شايد ان ها نقش خود را بازي ميكنند

                                        مانند همان دو خط موازي ...

برخي نامش را بخت گذاشته اند

برخي ديگر اقبال!

اما من ان را پيشاني نوشت هر انساني ميدانم

برخي ميگويند:

هركسي سرنوشتي دارد كه خيلي زودتر ها زندگي اش را رقم زده است !

و من به دنبال ان سرنوست يا اقبال گم شده خويشم

بختي كه گاهي به سرماي زمستان ميماند

و گاهي به سفيدي برف هاي ان

زمان ارام ميگذرد

            و ما رهگذران انيم 

                          از گذرگاه زمان عبور ميكنيم 

                                          بدون ان كه دركش كنيم

و در اين ميان هر انچه را كه داريم از دست ميدهيم

                     و همواره حسرت روزهاي از دست رفته را ميخوريم

                                    پس چه خوب است 

                                         "انچه را كه داريم دوست بداريم"

زمستانی سرد کلاغ غذا نداشت تا جوجه‌هایش را سیر کند

گوشت بدن خودش را می‌کند و می‌داد به جوجه‌هایش می‌خوردند

زمستان تمام شد و کلاغ مرد!

اما بچه‌هایش نجات پیدا کردند و گفتند:

آخی خوب شد مرد، راحت شدیم از این غذای تکراری!

                                              این است واقعیت تلخ روزگار ما ...

داد از اين دل من

كه بسوزد چون شمع

گه به ناكامي دوست

گه به حال دشمن

اين دل من چون است؟

گاه چون شعله برافروخته دل

گاه چون لاله دلش سوخته دل

گاه چون ابر گرفته دلم

گه چون دين ميرود از دست دلم

گه چو درياست كه اندر دل ان

سخت طوفان برپاست

گاه چون كهنه اجاقي دم سرد

جاي خاكسترهاست

يا نمود دگري از امال

گاه ارام چو طفلي در خواب

گه فروشنده چنان جيحون است

گاه همرنگ شفق

اري اري خون است

"دلم از دست دلم"

ثانيه ها خواهد گذشت

بر بال خاطره ها

من ميمانم و انتظار

از لحظه ها كه بالا ميروم

تورا ميبينم كه بر گيسوي خاطراتم دست ميكشي

ديگر در انتظار كه باشم زيرا مرا ديگر هواي كسي نيست

                    روزي گرم هزار هوس بود امروز ديگرم هوسي نيست

زندان من كه زندگي ام بود ديوار هاي سخت وسيه داشت

                    جان مرا به خيره تبه كرد عمر مرا به هرزه تبه داشت

درد من سرود گمشده اي بود كان را كسي نخواند و نپرداخت

                    هرگز مرا چنان كه من هستم يك افريده زين همه نشناخت

بس درد داشتم كه بگويم اما دلم نگفت و نهان كرد

                    بيهوده بود هرچه سرودم با اين سروده ها چه توان كرد